Leczenie bulimii

Opublikowano: 2022-06-02 18:58:00 | Kategoria: Obszary pomocy

Leczenie bulimii

Bulimia – czym jest?

Bulimia – przyczyny

Objawy bulimii

Bulimia – choroby współistniejące

Bulimia – kogo dotyka?

Skutki bulimii

Leczenie bulimii
Leczenie bulimii – psychoterapia

Leczenie bulimii – farmakoterapia

Terapia bulimii – rokowania
Bulimia - gdzie szukać pomocy - Psycholog online

Leczenie bulimii

Bulimia to zaburzenie odżywiania, które różni się od anoreksji tym, że osoby na nią cierpiące, zwykle mają prawidłową masę ciała. Dla zmagających się z chorobą i dla ich bliskich jest to problem, ponieważ schorzenie trudniej zdiagnozować. W efekcie leczenie podejmowane jest bardzo późno. Jednak nawet wtedy należy dołożyć wszelkich starań, by podjąć walkę z chorobą. Może ona bowiem mieć poważne, często zagrażające życiu
konsekwencje. W przypadku podejrzenia wystąpienia bulimii pierwszym krokiem ku normalności może się okazać pomoc psychologiczna online.
O tym, czym jest żarłoczność psychiczna, jakie są jej przyczyny, objawy i skutki oraz jak wyleczyć bulimię, dowiesz się z tego artykułu.

Bulimia – czym jest?

Bulimia (łac. bulimia nervosa) znana jest również pod nazwą żarłoczność psychiczna. Patologiczne objadanie się jest schorzeniem zaliczanym do zaburzeń odżywiania. Po raz pierwszy opisane zostało przez brytyjskiego psychiatrę Geralda Russela w 1979 roku. Cechą bulimii są częste, nawracające epizody niepohamowanego apetytu. Chory przyjmuje wówczas bardzo duże ilości pożywienia w krótkim czasie – może to być nawet ponad 3000 kcal na godzinę. Bulimik nie ma kontroli nad procesem objadania się, choć zdaje sobie sprawę z problemu, co napawa go lękiem.
Epizody żarłoczności występują zazwyczaj 2-3 razy w tygodniu i zwykle są wywołane przez wzmożony stres. Spożywanie pokarmów niejako rozładowuje napięcie, spotęgowane jeszcze bardziej przez brak bezpieczeństwa i kontroli. Następną fazą jest narastające poczucie wstydu i pojawiające się wyrzuty sumienia. Dochodzi wtedy do przeczyszczenia. Bulimik wymusza wymioty bądź stosuje restrykcyjną dietę (w skrajnych przypadkach głodówkę), która może zagrażać życiu. Lęk przed niekontrolowanym wzrostem masy ciała sprawia, że chorzy często przyjmują też środki przeczyszczające, moczopędne lub pobudzające metabolizm. Istnieje też "nieprzeczyszczająca" odmiana bulimii. Dotknięci tą chorobą nie zwracają wówczas pokarmu, lecz stosują inne ekstremalne sposoby na uniknięcie zwiększenia masy ciała jak intensywna aktywność fizyczna lub
głodówka. W każdym przypadku należy zwrócić się do specjalisty. Psychoterapia online w wielu przypadkach jest bardzo skuteczna, a jeśli sytuacja jest bardziej skomplikowana, psycholog z pewnością ukierunkuje dalszy proces leczenia.

Bulimia – przyczyny

Zaburzenia odżywiania mają to do siebie, że zwykle ciężko jest wyodrębnić konkretne czynniki odpowiedzialne za ich występowanie. Przyjmuje się jednak, że przyczyny występowania żarłoczności psychicznej i innych schorzeń z grupy zaburzeń odżywiania, podzielić można na trzy grupy: biologiczne, genetyczne i psychospołeczne.
1. Przyczyny genetyczne – wyniki wielu różnych badań naukowych wskazują na to, że w etiologii bulimii nie bez znaczenia są czynniki natury genetycznej. U osób, których bliscy cierpieli na jedną z chorób zaliczanych do zaburzeń odżywiania, ryzyko wystąpienia bulimii jest zwiększone. Warto wówczas mieć się na baczności i obserwować członków rodziny, by we właściwych momencie podjąć terapię.
2. Przyczyny biologiczne – jednym z czynników mogących mieć związek z bulimią jest nieprawidłowy poziom neuroprzekaźników w ośrodkowym układzie nerwowych (np. serotoniny). Naukowcy wciąż poszukują zależności między występowaniem żarłoczności a stężeniem w mózgowiach pacjentów neurotroficznego czynnika pochodzenia mózgowego (BDNF).

3. Przyczyny psychospołeczne – istotną rolę w procesie występowania bulimii odgrywają czynniki psychospołeczne. Przyczyny te są dobrze poznane, a zaliczyć do nich można: podatność na sytuacje stresowe; niską samoocenę; nieskuteczne eksperymenty z dietami; nadmierne koncentrowanie się na wadze dziecka przez rodziców; nieprawidłowe nawyki żywieniowe; propagowany w mediach wzór piękna oparty na szczupłej sylwetce; nadwagę lub otyłość w okresie nastoletnim; obsesję na punkcie odchudzania; nieradzenie sobie z życiem rodzinnym i społecznym; częste odczuwanie lęków. Należy również pamiętać, że zdarza się przechodzenie jednego zaburzenia odżywiania w drugie. Może się to stać po kilku miesiącach, latach lub nie wystąpić nigdy. Zwykle jednak anoreksja przechodzi w przyszłości w bulimię, podczas gdy sytuacja odwrotna zdarza się niezmiernie rzadko.

Objawy bulimii

Żarłoczność psychiczna jest chorobą trudną do zdiagnozowania. Patrząc z boku, można nie zauważyć, że cierpiąca na bulimię osoba, może mieć jakiekolwiek problemy z prawidłowym odżywianiem. Bardzo często masa ciała jest prawidłowa, a rozpoznania nie ułatwia fakt, że chorzy cierpią w samotności. Z jednej strony mają wilczy apetyt, z drugiej zaś czują, że muszą się całego pożywienia pozbyć. To zaniża samoocenę i dodatkowo napędza spiralę pogrążania się w chorobie.
Choć w początkowej fazie choroby objawy są niezauważalne, trzeba być czujnym, spostrzegawczym i zdecydowanym w działaniu. Rozpoznanie bulimii umożliwi szybkie podjęcie skutecznego leczenia, którego filarem może być psychoterapeuta online. Aby jednak do tego doszło, lekarz psychiatra musi postawić diagnozę. Według ICD-10 rozpoznanie bulimii następuje, gdy u pacjenta stwierdzone zostanie: nienaturalne i stałe zainteresowanie jedzeniem, połączone z epizodami niekontrolowanego objadania się; chorobliwy lęk przed otyłością; podejmowanie czynności, mające na celu ograniczenie ryzyka przybrania na wadze (prowokowanie wymiotów, stosowanie środków przeczyszczających, mordercze ćwiczenia fizyczne). Zastanawiając się, jak walczyć z bulimią, należy najpierw dowiedzieć się, jak tę chorobę rozpoznać. O wystąpieniu żarłoczności, może świadczyć:
- zniszczenie szkliwa nazębnego;
- obrzęk ślinianek przyusznych;
- skoncentrowanie całej uwagi na odżywianiu się (m.in. liczenie kalorii, przesadne dbanie o dietę);
-nasilony lęk przed zwiększeniem masy ciała;
- spożywanie posiłków w samotności (zwłaszcza w sytuacji, gdy dotychczas osoba ta jadła wspólnie z innymi domownikami);
-znajdowanie opakowań po żywności lub środkach przeczyszczających w różnych nietypowych miejscach;
- znajdowanie resztek wymiocin w lokalizacjach tak zaskakujących, jak np. doniczki, zwierzęce kuwety, szafki na ubrania;
- pogorszenie stanu włosów i skóry;
- zaobserwowanie nieuzasadnionego zmęczenia i ospałości;
- zauważenie drobnych blizn na grzbietowej części palców (objaw Russela), będących skutkiem uszkodzenia skóry poprzez wielokrotny kontakt z siekaczami w trakcie prowokowania wymiotów;
- znaczne ograniczenie przyjmowania pokarmów;
- uprawianie nienaturalnie intensywnej aktywności fizycznej;
- zarejestrowanie powtarzających się epizodów zwracania pokarmu (często tłumaczonych naturalnymi przyczynami jak niestrawność, zatrucie);
-spożywanie produktów w takich konfiguracjach, których w normalnych warunkach pacjent nie byłby w stanie zaakceptować;